Gina D'harte
Roptro-& Psychotherapeut - PNI cursist jaar 2
Omdat ik geheel mijn leven eigenlijk ben blijven voortstuderen, vind ik mijzelf nogal een zoekend mens. De laatste jaren voelde ik echter dat mijn manier van werken, hoe interdisciplinair ook opgevat, eigenlijk nog steeds onvoldoende was om opgewassen te zijn tegen veel nieuwe klachten van mijn patiënten. De wereld is blijkbaar nogal drastisch en supersnel aan het evolueren en de mens maakt nu de schokkende geboorte mee van een nieuw type wezen dat blijkbaar in strijd met de wereld is geraakt, zeg maar: de fout van het antropoceen! Ik zag steeds meer patiënten die door uitputting werden geveld (altijd moe!) en die hun relatie met de Aarde niet meer zagen zitten.
Ik ben dus aan het zoeken geslagen om mijn therapie (Reichiaans van aard, een combinatie van lichaamsgerichte roptrotherapie en psychotherapie) diepgaand te kunnen verankeren en situeren in de evolutionaire geneeskunde. Een gelukkig toeval deed mij belanden op een congres van kPNI te Leuven en daar voelde ik meteen dat ik juist zat. Ik schreef mij dan ook dadelijk in voor de opleiding als PNI therapeut.
Omdat ik zowel lichaamsgebonden als psycho-energetisch werk, merkte ik dat bij veel mensen de energie niet meer stroomde en ik zag wie bezield en wie ontzield was. Velen leven in eenzaamheid, in wat zij ervaren als een onttoverde wereld, soms in een slachtofferrol, meestal gevangen in een verstard beeld van zichzelf, steeds weer voelend dat er iets kostbaars verloren is gegaan, zichzelf, het Zelf.
Bijzonder deugddoend was dus tijdens de modules dat er naast mijn zeven lichaamsstructuren nu ook een Paleomens en een Akkerbouwer werden gecreëerd, net als een Habituator en een Non-Habituator. Stress- en vechtsystemen kregen nu vorm via neurotransmitters en met verbijstering geslagen zag ik hoe elk van mijn ‘personages’ in verbinding traden met een deel van ons immuunsysteem.
Het fragiele en het robuuste kregen vorm, het hormetische verhaal prikkelde mijn zintuigen, het push & pull mechanisme van de drie supersystemen kreeg langzaam vorm door nieuw inzicht in de manier waarop zij samen hun edel spel speelden.
Al deze inzichten ervaar ik nu als een nieuw soort levensfilosofie die de patiënten eigenlijk leert om opnieuw de controle over hun eigen leven in handen te nemen en de weg te vinden naar een meer flexibel en anti-fragiel leven. Raar, maar waar, een soort geneeskunde dus die veel verder graaft dan het symptoom, maar op zoek gaat naar de film van iemands leven.
Geheel deze aanpak doet de mens dus nadenken over een beperkt aantal fundamentele werkingsmechanismen die ons lichaam maken tot een plek waar het goed is om er langdurig en vol energie in te wonen: kortom pure Resoleomics!
Gina D’harte
